Na sam szczyt natomiast Kasprowego Wierchu narciarzy, a także turystów dowozi kolej kabinowa. Czas przejazdu, na długości 4291,59 metra, wynosi 12 minut, zaś różnica wysokości wynosi 936 metrów, z nachyleniem 22%. Dolna stacja kolejki znajduje się w Kuźnicach, na wysokości 1027 m n.p.m., wysokość stacji pośredniej w Myślenickich Turniach to 1352 m n.p.m., z kolei wysokość stacji górnej wynosi 1959 m n.p.m. Przepustowość tej kolejki wynosi 180 osób na godzinę w sezonie letnim i aż 360 osób na godzinę w okresie zimowym, zaś wagon jednorazowo zabrać może do 60 osób. Historia tej kolejki jest długa.
Pierwsze plany jej budowy wiązały się z decyzją władz lokalnych o zagospodarowaniu Tatr. W roku 1935 powstała spółka Linkolkasprowy, której głównym celem działania miała być budowa kolejki prowadzącej na szczyt Kasprowego Wierchu. Oprócz spraw turystycznych, inwestycja ta miała powiązanie z organizacją mistrzostw FIS w Zakopanem, w roku 1939. Projekt kolejki został wykonany z kolei przez firmę Bleichert, w porozumieniu ze Stocznią Gdańską. Rozpoczęcie budowy kolejki poprzedzone zostało licznymi protestami ekologów. Ostatecznie, roboty nad budową rozpoczęto 1 sierpnia 1935 roku, a całość inwestycji wynosiła przeszło 3,5 miliona złotych, (co zwróciło się z dochodów już do 1939 roku). Było to niezwykle trudne przedsięwzięcie. Materiały bowiem na budowę dostarczane były na szczyt Kasprowego przez tragarzy.